Burhanettin Yılmaz
Türkiye, son yirmi iki yılı aynı iktidarla geçirdi. Azımsanacak bir süre değil bu. Bir kuşak büyüdü bu iktidarın gölgesinde, bir kuşak yaşlandı. Şüphesiz ki bu kadar uzun süren bir siyasi iktidarın arkasında güçlü bir lider figürü, kurumsallaşmış bir yapı ve toplumsal bir karşılık vardır. Recep Tayyip Erdoğan’ın liderliğinde kurulan AKP, 2002’den bugüne dek birçok seçimi kazanarak adeta Türkiye siyasetinde bir “iktidar geleneği” haline geldi.
Ancak artık o gelenek sarsılıyor. Eskiden “istikrar” olarak sunulan şey, bugün toplumun geniş kesimlerinde “bıkkınlık” olarak karşılık buluyor. Ekonomik kriz, yolsuzluk iddiaları, adalet sistemine olan güvensizlik ve gençlerin geleceksizlik hissi… Tüm bunlar artık yüksek sesle konuşuluyor. Her konuşmanın satır aralarından aynı soru çıkıyor: “AKP’nin sonu mu geliyor?”
Metal Yorgunluğunu Aşmak Mümkün mü?
Erdoğan’ın bir dönem partideki kadrolar için kullandığı “metal yorgunluğu” ifadesi, bugün bizzat kendisinin liderliğinde somutlaşıyor. Çünkü artık halk, Erdoğan’ın söylediklerine inanmıyor, vaatlerine kulak asmıyor. İktidarın, yargı sopasıyla muhalefeti susturma çabaları bile geniş halk kesimlerinde bir karşılık bulamıyor. Meydanlar, üniversiteler, sosyal medya alanı; hepsi dolup taşıyor. Korku yerini cesarete, suskunluk ise sokağa dökülen sese bırakıyor.
Ekonomideki çöküş, sadece rakamlarla değil, hayatın her anında hissediliyor. Pazarda, markette, doğalgaz faturasını öderken… Halk artık yoksulluğu sadece konuşmuyor, yaşıyor. O meşhur “yerli ve milli” projeler bile karın doyurmuyor.
Yeni Bir AKP Mümkün mü?
Bugünlerde en çok konuşulan olasılıklardan biri de şu: AKP bir lider değişimiyle yeniden toparlanabilir mi?
Eğer Erdoğan, ısrarla aynı çizgide devam ederse, belki bu seçimde ikinci parti olarak kalabilir. Ama sonraki seçimde siyasi haritada silik bir iz olarak kalması da mümkün. Lakin AKP, bugüne dek içine kapattığı eleştirel seslere kulak verir ve bir yenilenme hareketi başlatırsa, “eski iktidar, yeni bir kadroyla” dönüş yapabilir.
Mehmet Metiner, Şamil Tayyar, Hüseyin Çelik, Bülent Arınç gibi isimler zaman zaman kendi cephesinden dikkat çeken eleştiriler yöneltti. Bu isimlerin öncülüğünde oluşacak yeni bir hareket, belki de AKP’yi iktidar değil ama en azından “alternatif” olarak yeniden inşa edebilir.
Final Yakın mı?
Siyaset, tıpkı tarih gibi, sabitlik tanımaz. Dün dev gibi duranlar bugün cüceye dönüşebilir. Bugün küçümsenenler, yarının devine evrilir. AKP için final perdesi açılmış olabilir. Ama bu perdenin ardından yeni bir oyun yazılabilir mi, işte asıl mesele bu.
Toplum değişim istiyor. Kutuplaşmadan, yalanlardan, korku siyasetinden, talandan ve keyfilikten yoruldu. AKP ya bu değişimin önünü açacak ya da o değişim onu önüne katarak tarihe gömecek.
Ve bizler, sadece bir partinin değil, bu topraklarda siyaset yapan herkesin şunu anlamasını istiyoruz: Hiçbir iktidar ebedi değildir. Halk isterse, devran döner. Hem de sandıkla, hukukla, kararlılıkla döner…
eğer toparlamaya başlarsa kardeşim bu millet esareti kabul etmiş olur bunun tek bir çaresi var Ankara’da 2 veya 3 milyoon kişi toplanıp o sarayın altını üstüme getirmelidir ama tüm Mühalefet birleşmeli başka çare yok.