Köy Enstitüleri mezunu TÖS kurucusu;
Ömrü çileler ile geçmiş,
#Eğitim emekçisi bir yiğit babanın yetiştirdiği evlat olmaktan onur duyuyorum..
İstisnalar olmakla birlikte,
babalar genelde iyidir.
Kimi zaman başkalarına aynı şekilde davranmasalar bile,
çocuğuna gelince çoğu baba iyidir.
Bu yüzden sever herkes babasını!
Bu yüzden her baba çok #Özeldir…
Aslında;
Babaların bazısı da;
“Kötü insan” olmaktan daha çok eğitimsiz ve bilinçsizdir.
Sınıf mücadelesinin ayrımında olmadığından kendince yanlışı doğru diye yapıyordur.
#Baba olmayı en belirgin kılan özellik ise,
baba olduğum da anladığım gerçek ile açıklarsam;
“Ölene kadar bir #Yalnız adam” olmasıdır.
Ailede ki herkesin ondan birçok şey beklediği,
istediği ama kendisinin bekleyecek kimsesi olmayan,
bir yalnız insan…
Hatta kimi zaman itilip kakılan,
“Fazlalık” olarak görülen,
ahı gitmiş vahı kalmış,
“Adam)İnsan” yerine bile konmayan bir garip yalnız insan…
Neyse!
Ama yine de babalığı zevkle benimser babalar;
Yakınmaz,
çırpınır her eksiği karşılamak için.
Dert etmez,
sızlanmaz,
ağlaşmaz,
kahrından ziyade güzelliğine odaklıdır yüklendiği babalık kaderinin.
Çünkü o bir babadır!
Çocukları bir şeylerden eksik kalmasın diye,
Benim babam gibi;
Kendinde olan her şeyi veren,
kendi hep eksik yaşayan adam…
Vardır bir hayır…
Babamı,
Eşitimin babasını ayrıntıları ile hep yazmak istedim.
kaç kez oldu bilmiyorum ama uzun zamandır yazmamaya özellikle direndiğim,
ne yazarsam yazayım,
kenarından bucağından,
yapılan,
yaşadığı haksızlıkları örtük olarak bir şekilde değinmeden geçemediğim konu/lar ile ilgili yazdığım yazılar,
yayınlamadan önce yaptığım değişik hatalardan dolayı bir şekilde silindi.
Kolum da kanadınm da kırıldı yazamadım…
Yine de sözüm olsun;
Göğüş öğretmen Mevlüt Yüceak’ı
Namı değer Kel Ahmet Öztürk’ü;
Bir gün mutlaka yazacağım!..
Oysa;
Sıkılan limon kabuğu ile kullanılan kağıt mendilinin duygularından sonra.
Öldükten sonra çöp bidonu yanına konan,
Bit pazarında göçüp giden babaların askılardaki eşyaları.
Kapatılan evlerin kullanma ömrü bitmiş depoya kaldırılan eski eşyaları.
Hurdalıkta imha edilmeyi bekleyen ve çöpe atılan eşyaların psikolojilerine dair kısa yazılar ile mesajlar vermiştim #Babalar için…
Ara yerde uzun kış gecelerinde Kars gibi yerden başlayarak;
Açılması muhtemel sırtını örtmek için sabahlara kadar 50 yıl sevgilisinin başucunda bekleyen anamın ve babamın çocuklarından birisinin hiç bir yerde yazılmamış hikayesine kısa bir değini vardır elbette ki…
Ve yine galiba bıçağı yiyen (Erkek) dananın duyguları ile yavrusu yanından alınan ağlayan ineğin duyguları.
Camın ardından akşama kadar gökyüzünde süzülen arkadaşlarını seyreden kanadı kırık kuşun yavrusunun gözlerinin içine bakarken ki duyguları.
Sokaklarda gözlerimize bakan kedi ve köpeklerin bakışlarını anlatan satırlar…
Çocuklarını korumak için;
Dağ taş demeden;
Rojova’dan,
Suriye’den aç susuz göç eden #Ezidi
Kürd babaların yol öyküleri ile Karadeniz’de azgın dalgalar arasında hurda bir taka içinde balık tutarken dualar mıraldanan,
evine dönüp dönmeyeceği bile belli olmayan genç babanın duyguları…
Bir emir ile katledilen;
Berkin Elvan
Çemile Çağırga,
Ali İsmail Korkmaz,
hatta sokak ortasında öldürüldükten sonra cesedinin gömülmesine izin verilmeyen Taybet ananın babasının duyguları.
Ya da elinde çocuğuna aldığı oyuncak ile bastığı mayın üzerinde günlerce bekleyen kaçağa giden babanın duyguları…
Bütün duyguları ve “Ganimetleri” sömürüldükten sonra boş bir çuval gibi bırakıldığı;
Huzur evinde görüş günleri feri gitmiş yorgun gözler ile kapıdan bakışlarını ayırmayan,
çaresizlik içinde bir umut ki gelirler diye akşamın olmasını hiç istemeyen babanın duyguları…
Ya da boğazına ip geçirilmiş İran’lı #Kürd mahkûmun sandalyesine tekme vurulmadan bir saniye önce;
Kendisini seyreden çocuğuna gülerek el sallarken ki duyguları ile bir namlunun karşısında bekleyen bir mazlumun duyguları gibi diğer konu başlıklarına da değinirsem sanırım aynı akıbet bu yazının da başına gelecek…
Silinmeye de;
Yazmaktan her an vaz geçebilirim…
İşte bu gerçekler ile;
Anlatamadığımız,
anlatmaktan kaçındığımız bu #Babalar gibi
anlatılamayanlar hakkında konuşulmamalıyız…
Ya da dile gelip gerçeklerimizi konuşmalıyız ki saygınlığı kaybedilen #Baba kavramının hakkını verelim.
Ne olur;
Bir güne sığdırılan yapay ve göstermelik bir o kadar da görev savar anlayıştan vazgeçelim lütfen…
Dile getirilemeyenler;
“Mutlaka bir kenardan kendini gösterir ve de seni izliyordur” denilen böyle bir şey mi acaba?..
Ne dersiniz?
Tüm babalara Saygımla!
#AşkÖrgütlenmektir!
Atilla Yüceak
Yorumlar kapalı.