Türkiye’de her yılın sonunda aynı tablo yaşanıyor.
Memurlar, memur emeklileri, işçiler ve işçi emeklileri maaş artışı beklentisi içine giriyor. İktidar, işverenler ve sendikalar bir masanın etrafında toplanıyor; haftalar süren tartışmaların sonunda “zam oranı” açıklanıyor. Ertesi sabah ise milyonlarca insan yine geçinemediğini fark ediyor.
Bu sistem çağ dışıdır. Çünkü insan hayatı, her yıl yeniden pazarlık konusu yapılmaktadır.
Ücret, Pazarlık Değil Yaşam Hakkıdır
Bugünkü uygulamada ücretler, bir insanın insanca yaşam standartları esas alınarak belirlenmiyor. Barınma, beslenme, ulaşım, eğitim, sağlık ve kültürel ihtiyaçlar yok sayılıyor. Bunun yerine, bütçe dengeleri, patronların talepleri ve siyasal tercihler öncelik haline geliyor.
Sonuç ortada:
- Yoksulluk derinleşiyor
- Aile içi huzursuzluklar artıyor
- Boşanmalar, şiddet olayları, hırsızlık ve toplumsal gerilim çoğalıyor
Bunların büyük bölümü ahlaki değil, ekonomik nedenlidir.
Radikal Ama Adil Bir Öneri
Türkiye’nin net, şeffaf ve tartışmasız bir ulusal ücret politikasına ihtiyacı var. Bu nedenle ücretler, keyfi zam pazarlıklarından çıkarılmalı ve devletin en tepesindeki ücretle ilişkilendirilmelidir.
Öneri son derece açıktır:
Asgari ücret, Cumhurbaşkanının maaş artışına endekslenmelidir.
Nasıl mı?
- Cumhurbaşkanı yıl sonunda aldığı maaş artışı, asgari ücretin taban ücreti olmalıdır.
- Örneğin Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 2025 yılında maaş artışı 55.479 TL oldu. Bu nedenle yeni işe başlayan bir emekçi en az 55.479 TL net maaşla işe başlamalıdır.
- Çalışanın kıdemi esas alınmalı, çalışılan her yıl için 1.000 TL ek ücret verilmelidir.
Buna göre:
- 5 yıl çalışan bir emekçi: 40.479 TL
- 10 yıl çalışan bir emekçi: 65.479 TL maaş almalıdır.
Buna ek olarak:
- Yıllık enflasyon farkı otomatik olarak ücretlere yansıtılmalıdır.
- Ücret artışları yasa ile güvence altına alınmalı, siyasi iradeye bırakılmamalıdır.
Bu Sistem Ne Sağlar?
- Yıl sonu ücret kavgaları sona erer
- Emekçinin geleceği öngörülebilir hale gelir
- Gelir adaleti güçlenir
- Sosyal huzur artar
- Devlet yöneticileri ile halk arasındaki uçurum daralır
En önemlisi:
Ücret, lütuf olmaktan çıkar, hak haline gelir.
İnsanca Yaşam, Güçlü Toplum
Bir ülkede milyonlar geçinemiyorsa, orada ne toplumsal barış olur ne de demokrasi. Ücret politikası, yalnızca ekonomik değil; siyasal ve toplumsal bir meseledir.
Türkiye artık şunu tartışmalıdır:
“Ne kadar zam verilecek?” değil,
“İnsan onuruna yakışan yaşam nasıl güvence altına alınacak?”
Bu soruya cesur yanıtlar verilmeden, hiçbir sorun kalıcı olarak çözülemez.
Sınıf Gerçeğiyle Yüzleşmeden Çözüm Yok
Ücret meselesi teknik değil, sınıfsaldır.
Yoksulluk kader değil, örgütlü bir sömürüdür. Bu sömürüye karşı net, radikal ve geri adım atmayan bir ücret politikası olmadan ne toplumsal barış olur ne demokrasi.
Artık soruyu doğru sormanın zamanı geldi:
Bu ülkede kim üretiyor, kim zenginleşiyor?
Cevabı bilenler için çözüm de açıktır:
Emeğin iktidarı olmadan adalet olmaz.
Allah aşkına bu paraları kim verecek ya tam takır kuru bakır bir hazine ürettiğim bir şey yok belli yerlere masrafları arşa ulaşmış senin benim kursağından geçenden el koyup beslenmeleri lazım mümkün mü yani bu rakamlar gerçekçi mi kahrolsun faşizm ne emekliye ne asgari ücretliye böyle bir para vermezse adamın maaş artışı 55 milyar 16.800 liraya taş caddesi’nin 2 milyara koyacak 18-20 bin lira