Emanet ve Huzur: Anne-Baba Olmadan Bıraktıkları Sevgi

Hayat, bize bazı duyguları öylesine yoğun yaşatır ki, zaman ve mekân fark etmez; bir anı, bir resim, bir anın sıcaklığı tüm kalbimizi sarar. Bugün, sosyal medyada karşıma çıkan bir resim beni derin bir sessizliğe gömdü. Tam 13 yıl önce annem ve babamla çekildiğimiz o kare… O an gözyaşlarımın sular sel olup aktığını fark ettim; yıllar geçse de, o anın duygusu hâlâ taptaze, hâlâ içimde…

O resim sadece bir fotoğraf değildi; sevgiyi, güveni, bir arada olmanın sıcaklığını hatırlatan bir zaman kapsülüydü. Anne ve babamız artık yanımızda değiller, ama bıraktıkları miras, yaşadıkları sevgi ve sorumluluk ruhlarımızda hâlâ yaşıyor. Ve bu mirasın en büyük tezahürü Tamer…

Engelli kardeşime bakmak, onunla ilgilenmek bana tarifsiz bir huzur veriyor. Elini tutmak, ona  eşlik etmek, ihtiyaç duyduğunda yanında olabilmek… Her an, anne ve babamızın bana öğrettiklerini ve emanetlerini hatırlatıyor. Onların sevgisi, şimdi benim sevgimle somut bir biçimde hayat buluyor.

Anne ve babamızın hayatta olmasalar da, onların değerleri, prensipleri ve sevgileri bizde yaşamaya devam ediyor. Mekanları cennet olsun; her baktığımda Tamer’e verdiğim emek ve onun mutluluğu, onların hayatta bıraktığı en güzel izlerin, en değerli emanetlerin yaşadığını gösteriyor.

Hayat, kimi zaman zor ve acı verici. Kaybetmek, yalnız hissetmek, sevdiklerimizi kaybetmiş olmanın hüznünü yaşamak… Ama emanetler, yaşamın en anlamlı hediyeleridir. Onları korumak, sahip çıkmak ve onların mirasını yaşatmak, bize hem sorumluluk hem de huzur verir.

Bugün, 13 yıl önceki o kareye bakarken, gözlerimde yaşlarla birlikte kalbimde bir sızı ve bir minnet doluyor. Minnet, sevgiyi ve sorumluluğu büyütüyor. Ve ben, Tamer’in yanında olmanın verdiği huzurla, onların emanetlerini layıkıyla yaşatmanın kıvancını taşıyorum.

Anne ve babam, mekânları ışıkla dolsun… Siz yanımızda olmasanız da, sevginiz, öğrettikleriniz ve emanetleriniz bizimle yaşamaya devam ediyor.