Burhanettin Yılmaz
Shakespeare, karakterlerini trajediye değil; insana dair gerçekliğe göre yazar. Macbeth, sadece hırslı olduğu için değil; yalnızlaştığı, akıl tutulması yaşadığı ve çevresini dinlemediği için çöker. Oysa siyasetin gerçek dünyasında, bir insanı yalnızca edebi metaforlarla yargılamaya kalktığınızda, adaletin terazisi bozulur.
Halil Özen’in “Macbeth Sendromu” başlıklı yazısı, Kemal Kılıçdaroğlu’nu neredeyse şeytanlaştıran bir dille kaleme alınmış. Gollum benzetmeleri, Judas göndermeleri, Faust’un ruhunu satması… Peki biz neyi unutuyoruz?
Bu halk, onun elinde çantasıyla Anadolu’yu karış karış dolaşarak verdiği mücadeleyi unutmuş değil.
Bu halk, iktidarın karanlık dosyalarını, yolsuzluklarını, beşli çeteleri, ihale oyunlarını cesaretle kamuoyuna taşıyan o sesi unutmadı.
Bu halk, adalet yürüyüşüyle bin kilometre boyunca adaleti arayan liderin kim olduğunu çok iyi biliyor.
Kılıçdaroğlu’nun siyasi hayatı hatalarla dolu olabilir —ki her uzun yol yürüyüşü öyledir— ancak onu bir “trajedi figürü” gibi sunmak, hem vicdansız hem de tarihsiz bir bakış açısıdır.
Kurultay mı, Yargı mı?
Özen, CHP kurultayının yargı eliyle iptal edilme ihtimaline atıfla, Kılıçdaroğlu’nun “iktidar mühendisliği”ne başvurduğunu ima ediyor. Oysa hukuk yollarını kullanmak bir hakkın savunusudur, ayıp değil. CHP’nin kendi içindeki iç tüzük tartışmaları, yeterince şeffaf ve demokratik ilerlemediyse, bunun sorumluluğu sadece bir kişiye yüklenemez.
İmamoğlu ve Yavaş’la Uyuşmazlıklar
Bugün Kılıçdaroğlu ile bazı isimler arasında mesafe olabilir. Ama geçmişte onlara “yiğitlerim” demiş olması, bugünkü politik farklılaşmaları ihanete çevirmek için yeterli gerekçe değildir. Siyaset, duygularla değil; dengelerle yürür. Her görüş ayrılığı, vefasızlık değildir. Ayrıca kimse, Kılıçdaroğlu’nun İmamoğlu’nun tutukluluğunu onayladığını söyleyemez. Onun sözleri siyaseten yanlış bulunabilir ama bu durumu Judas’a benzetmek en hafif ifadeyle ucuz bir dramadır.
Hırs mı, Kararlılık mı?
Kemal Kılıçdaroğlu bugün yalnız olabilir. Ancak bu yalnızlık bir kişisel hırsın sonucu değil; belki de bir siyasal sorumluluğun yüküdür. Koltuğa “gollum gibi” yapıştığını söyleyenler, onun yıllardır mücadele ederek kazandığı siyasi deneyimi hiçe sayıyor. Siyasette 13 yıl boyunca genel başkanlık yapmak, sürekli yenilmek değil; her yenilgiden sonra yeni bir umutla ayağa kalkmak demektir.
Unutmayalım: Kılıçdaroğlu, kendisini Cumhurbaşkanlığı adaylığına taşıyan süreci “ben değil biz” diyerek yürüttü. Ve kaybettikten sonra bile partisini birinci sıraya yükseltecek temeli attı. Herkesin yükselttiği İmamoğlu ve Yavaş gibi figürlerin yükselmesinde Kılıçdaroğlu’nun emeği inkâr edilemez.
Tarihi Kim Yazar?
Evet, her liderin dönemi geçer. Ama tarihe nasıl geçeceğini o liderin kendisi değil, halk ve zaman belirler. Şu an Kemal Kılıçdaroğlu, belki koltuğa tekrar oturamayacak. Belki partideki etkisi azalacak. Ama unutulmayacak: Çünkü o, Saray’a değil; halkın vicdanına yaslandı.
Trajedi, bir insanın hatalarıyla yüzleşmesiyle olur. Ama biz, hataları büyütüp değerleri gömmeye başladığımızda, sadece kişileri değil; toplumsal hafızamızı da yitiririz.
Kılıçdaroğlu’na hırs yaftası yapıştırmak kolaydır. Asıl zor olan, yıllarca sürdürdüğü mücadelenin ağırlığını, sabrını ve vicdanını anlamaya çalışmaktır.
Bu yüzden:
Bir siyasi hayatı “trajedi”ye indirgemek yerine, ondan ders almak gerekir.
Çünkü tarih, sadece kazananları değil; direnenleri de yazar.
Hiçte katılmıyorum